Γράφει ο Θεόφιλος Μυζίκας
Μέσα σε μια κοινωνία, υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι. Ο καθένας με την "ταυτότητα" του και το στίγμα του.
Όσο περνούν τα χρόνια οι "ωραίοι" άνθρωποι δυστυχώς λιγοστεύουν.
Όταν λέω "ωραίοι" αναφέρομαι στον ωραίο λόγο τους, στην θετική τους πρόθεση, στην νοικοκυροσύνη τους, στην σωστή ανατροφή των παιδιών τους, κι άλλα πολλά.
Ένας τέτοιος "ωραίος" άνθρωπος, ήταν ο κύριος Νίκος Παρμακέλλης, ο γνωστός μας και πολύ αγαπημένος "Μπαρμάκος".
Πάλεψε για πολύ καιρό την ασθένεια του με λεβεντιά και περηφάνια. Τα πήγαινε πολύ καλά, κέρδιζε, μα δυστυχώς "προδόθηκε" απο την καρδιά του!
Γενναία, πολύ Γενναία, όμως δυστυχώς έφυγε απο κοντά μας.
Θυμάμαι μικρός, όταν περπατούσα με τον δικό μου "ωραίο" παππού Θεόφιλο και τη γιαγιά Καλλιόπη να πάμε στο χωράφι, τον συναντούσαμε σχεδόν συνέχεια.
Η ζωή του όλη, στα χωράφια του.
Νόμιζες ήταν πιο καθαρά και πιο περιποιημένα απο σπίτι!
Τι νοικοκύρης άνθρωπος!
Κι αν πιάσεις την οικογένεια του; Παράδειγμα μεγάλο.
Σωστός οικογενειάρχης, με παιδιά-μάλαμα, σαν αυτόν.
Η δε σύζυγος του, κολώνα σε όλα. Πάντα δίπλα του.
Μερακλής, ντόμπρος και πανηγυρτζής.
Του άρεσαν τα άλογα, τα πανηγύρια και ό,τι έχει να κάνει με το ωραίο, το μερακλίδικο.
Ακόμη και το ντύσιμο του, το περπάτημα του, μερακλίδικο και περήφανο!
Ωραίος άνθρωπος.
Απείραχτος και με λεβεντιά γεμάτος.
Όση λεβεντιά είχε έξω του, τόση ευαισθησία είχε μέσα του. Αλληλέγγυος και άνθρωπος. Σπάνιο στις μέρες μας.
Καλό ταξίδι κυρ-Νίκο.
Θλίβομαι για τα όσα αναγκάζομαι να γράψω, μα όμως είναι της μοίρας γραφτό να φύγεις νωρίς για τις παραδείσιες γειτονιές.
Αιωνία η μνήμη σου, καλή ανάπαυση!
*Ευχαριστώ τον κ.Ζόλκο που δανείστηκα την φωτογραφία του.
Komentáře