Σαν σήμερα πριν απο εννέα χρόνια η Καλλονή, η Λέσβος, η εκκλησία, η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη έγιναν πιο φτωχοί καθώς έφυγε ένας άνθρωπος που δίδαξε αλληλεγγύη και προσφορά, ο παπα-Στρατής ή "μπαμπα-Νουρ"
Ο π. Ευστράτιος Δήμου, ο παπα-Στρατής της Λέσβου, ήταν εφημέριος του Αγίου Γεωργίου Κεραμίου και της Αγίας Άννας Σκάλας Καλλονής. Σαν χαρακτήρας ήταν ένας άνθρωπος μερακλής που αγαπούσε πολύ το κυνήγι και τη θάλασσα. Αγαπούσε και τα βουνά. Την είχε περπατήσει όλη τη Μυτιλήνη σπιθαμή προς σπιθαμή. Πώς να φανταστεί ότι θα τον έβρισκε η πνευμονική ίνωση, μια βαριά αναπνευστική ασθένεια που αργότερα γύρισε σε καρκίνο του πνεύμονα; Τον τελευταίο χρόνο ο παπα-Στρατής χρειαζόταν 50 λεπτά για να ανέβει λίγα σκαλιά. Έφερε πάντοτε μαζί του μια συσκευή οξυγόνου με ένα σωληνάκι στη μύτη.
Ο παπά Στρατής, ο «μπαμπα-Νουρ» όπως τον αποκαλούσαν οι πρόσφυγες, που θα πει «πατέρας από φως» βοηθούσε τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους που έφταναν στη Λέσβο από το 2007, μέσω εθελοντικής οργάνωσης «Αγκαλιά» που βρισκόταν στην Καλλονή της Λέσβου.
Η αγιοτόκος Μυτιλήνη
Κάθε τόπος φέρει την δική του πνευματική παράδοση που σημαδεύεται από τους ασκητικούς αγώνες των προσώπων που έζησαν σε αυτόν. Η αγιοτόκος Μυτιλήνη γέννησε τόσους αγίους ώστε να συναγωνίζεται τον Άθωνα. Ανάμεσά τους συγκαταλέγεται ακόμη και ένας πρώην μωαμεθανός μάρτυρας, ο άγιος Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών που αποκεφαλίστηκε στις 2 Ιουλίου του 1819.
Στην Μυτιλήνη έφτασαν τον 20o αιώνα κύματα προσφύγων από τη μικρασιατική γη, ορφανεμένοι, κυνηγημένοι, πτωχοί. Αυτή η πονεμένη Ρωμηοσύνη όπως την απολκαλεί ο Φώτης Κόντογλου γέννησε και πρόσφερε στον κόσμο έναν παπα-Στρατή, μικρασιάτη τρίτης γενιάς. Στα 22 του αφοσιώνεται στην εκκλησία. Σπουδάζει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και αναλαμβάνει τις ενορίες του Αγίου Γεωργίου Κεραμείων και της Αγίας Άννας στην Καλλονή. Με μεγάλους κόπους καταφέρνει να ανακαινίσει, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, τον ιστορικό ναό του Αγίου Γεωργίου Κεραμείων, ενώ φαινόταν για τους πολλούς όνειρο άπιαστο. Κάποια στιγμή όμως το έργο τελειώνει και το ζήτημα της ανεργίας του τοπικού πληθυσμού τον απασχολεί έντονα. Η κρίση έχει αγγίζει κυρίως την οικοδομή και τα επαγγέλματά της.
Σε μια συνέντευξή του στην Έλενα Τσακίρη (Κιβωτός της Ορθοδοξίας) ο παπα-Στρατής είχε πει: «Πλέον, υπάρχει τεράστια ανεργία. Άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν ούτε για το φαγητό τους. Καταστήματα κλείνουν. Εμείς βρισκόμαστε κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους».
Ήταν ήδη οι κεραίες του ανοιχτές στις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων.
Το κάλεσμα
Ο λαός της Μυτιλήνης που ήταν ήδη φτωχός και αναγκεμένος ξύπνησε μια μέρα και είδε να φθάνουν στις ακτές του νησιού πρόσφυγες από την Ασία και την Αφρική. Ο λαός τα γνώριζε όλα αυτά από πρώτο χέρι. Γι’ αυτό έτρεξε στον παπά Στρατή και του ζήτησε να συντρέξει τους πονεμένους. Οι ενορίτες του άκουσαν τα ξενάκια, τα μωρά που έκλαιγαν και κάποιος έβαλε στην τσέπη του παπα-Στρατή ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ. Ο ίδιος θυμάται: «Πήγα και πήρα κάποια τρόφιμα για τους ανθρώπους με τα ξένα χρήματα. Την επόμενη μέρα έγινε πάλι το ίδιο. Δεν ξεκίνησα εγώ τίποτα. Αυτό με βρήκε και το υποδέχτηκα και το υπηρετώ όσο μπορώ».
Ο παπα-Στρατής άρχισε να δραστηριοποιείται με την «Αγκαλιά» το 2002. Τα προβλήματα έγιναν δραματικά από το 2006 και μετά. Στην προσπάθειά του είχε συνεργάτες την οικογένειά του και μερικούς εθελοντές με γνώσεις και κουράγιο να αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολες καταστάσεις. Γιατί στην αρχή οι πρόσφυγες ήταν 20 -30, ύστερα έγιναν 70 και στο τέλος βρέθηκαν να πρέπει να περιθάλψουν 1000.
Λίγες εβδομάδας πριν τον θάνατό του στην Έλενα Τσακίρη (Κιβωτός της Ορθοδοξίας) είχε πει: «Είμαστε οι άνθρωποι της γης εκείνης που θα περιθάλψουν όσους φτάνουν σε αυτή και βρίσκονται σε ανάγκη. Ο Χριστός θα ανταποδώσει σε εμάς αυτό που δώσαμε στους άλλους. Να έχεις πάντα στο μυαλό σου την παραβολή με τον καλό Σαμαρείτη. Η Εκκλησία μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες που ζει η χώρα μας. Η Ελλάδα χάθηκε από τους ίδιους τους Έλληνες, τους πολιτικούς, αλλά και τους ισχυρούς, που επιθυμούσαν μόνο την εξουσία και τα χρήματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, πρεσβεύει την ειρήνη, την αδελφοποίηση των λαών και μπορεί και πρέπει να είναι ανώτερη, να υποδέχεται και να περιθάλπει, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής και θρησκεύματος. Εμείς που είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε».
Στο πρόσωπο του παπα-Στρατή καθρεφτίζονται όλοι αυτοί οι απλοί ιερείς που έτρεξαν να περιθάλψουν τους ξένους ανεξάρτητα από το θρήσκευμα και την εθνικότητά τους. Δεν ήσαν αφελείς αυτοί οι ιερείς. Γνώριζαν πολύ καλά ότι ανάμεσα στους αληθινούς πρόσφυγες μπορεί να βρίσκονται κατάσκοποι και πράκτορες, αλλά έβαλαν την εντολή του Ευαγγελίου πάνω από την ασφάλειά τους. Η γράφουσα έζησε από κοντά μια τέτοια εμπειρία σε χωριό ενός άλλου νησιού όπου ένας άλλος ταπεινός έγγαμος λευίτης με τις γυναίκες της ενορίας του πρόσφεραν βοήθεια και περίθαλψη στους πρόσφυγες. Μέσα σε λίγες ώρες οι γυναίκες της περιοχής είχαν γεμίσει ένα δωμάτιο με ρούχα για μεγάλους και για παιδιά.
Ζω δε ουκέτι εγώ
Από την στιγμή που ο παπα-Στρατής αποφάσισε να γίνει ο καλός Σαμαρείτης για τους ξένους που έφταναν στη Μυτιλήνη έγινε μέσα του αυτό που γράφει ο απόστολος Παύλος «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δεν εν εμοί Χριστός». Ξεκουραζόταν για λίγο στην αυλή του σπιτιού του ανάμεσα στα λουλούδια που είχαν φυτέψει με την καλή του πρεσβυτέρα σε πήλινες γλαστρούλες. Δίπλα του στεκόταν ο πιστός του φίλος, ο σκύλος του. Απολάμβανε αυτές τις ώρες της ησυχίας και ύστερα έμπαινε στο αυτοκίνητό του που το αποκαλούσε Ταρζάν και παρόλο που δεν ήταν κανένα τετρακίνητο αλλά ένα απλό Сitroen Xantia έπαιρνε τους πιο κακοτράχαλους δρόμους για εντοπίσει ανθρώπους που είχαν φτάσει στο νησί και είχαν βγει σε έρημα μέρη.
Ψυχούλα
Κοντά του ο παπα-Στρατής είχε τον Μιχάλη, τον γιο του. Σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό People ο Μιχάλης θυμάται: «Τα Χριστούγεννα συνηθίζαμε να τρώμε όλοι μαζί. Καθίσαμε στο τραπέζι και τότε ακριβώς χτύπησε το τηλέφωνό του και τον άκουσα να λέει “ναι, εντάξει, έγινε”. Έκλεισε το τηλέφωνο και είπε “πρέπει να φύγω, έχουν έρθει μετανάστες”. Εγώ ξεφύσησα απογοητευμένος και η αδελφή μου του πρότεινε να φάμε πρώτα και έπειτα να φύγει, για να πάρει την απάντηση: “Αγάπη μου, το δικό μου το φαγητό θα με περιμένει. Αυτούς δεν θα τους περιμένει κανένας”. Και έφυγε. Ψυχούλα».Αποκαλούσε τον πατέρα του «αντάρτη». «Ήταν ο “αντάρτης” μου» λέει συγκινημένος ο Μιχάλης Δήμου, «θυσίαζε τα πάντα για να κάνει ευτυχισμένους άλλους ανθρώπους».
Ο παπα-Στρατής βαδίζοντας στα βήματα κι άλλων ιερέων της εκκλησίας μας, μέσα από το κρεβάτι του νοσοκομείου όπου εισήχθη στις 25 Αυγούστου 2017 συνέχισε να φροντίζει για τους αναγκεμένους. Συγκέντρωνε πάνες για τα μωρά και νοιαζόταν για μια Σομαλή που νοσηλευόταν με πνευμονική εμβολή. Συνέχιζε να δίνει συνεντεύξεις για να στηρίξει το έργο της Αγκαλιάς και συζητούσε με ένα στενό του φίλο πως θα αξιοποιήσουν την βοήθεια που έφτασε από τη Νορβηγία.
Κι έτσι όπως ήταν μεταξύ ουρανού και γης, τον κέρδισε ο ουαρνός. Έφυγε γρήγορα γύρω στις 4 το απόγευμα. Αλλά ο παπα-Στρατής είχε γίνει πια ο πατήρ ΠΑΤΕΡΑΣ όλων. Έτσι ο ταλαντούχος σκιτοσγράφος Γιάννης Αντωνόπουλος εμπνεύστηκε ένα σκίτσο που έκανε τον γύρο του κόσμου. Ο παπα-Στρατής είχε στην αγκαλιά του ένα τρίχρονο παιδάκι τον Αylen που βρέθηκε νεκρός στα παράλια της Τουρκίας.
Τα τελευταία του λόγια
Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο παπα-Στρατής, είχε γράψει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:
«Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σήμερα φεύγω στο νοσοκομείο για το καινούριο πρόβλημα καρκίνου που μου βρήκαν.. Σας προτρέπω να αγωνίζεστε όσο μπορείτε καθημερινά για την ειρήνη και την αγάπη. Μόνο έτσι λεγόμαστε άνθρωποι».
Ο παπα- Στρατής μιλούσε ξεκάθαρα και δεν δίστασε να τα βάλει με όσους προκαλούσαν αυτή την τραγωδία: «Η κατάσταση που επικρατεί με την τρομοκρατία, με τρομοκρατικές οργανώσεις είναι ουσιαστικά η επιβολή μεγάλων και ισχυρών, που οδηγούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους μέσω του θρησκευτικού φανατισμού στον ξεριζωμό, παιδιά στην προσφυγιά και μανάδες που αναγκάζονται να θάψουν τα βρέφη τους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ακολουθεί αυτό τον δρόμο. Η ειρήνη είναι στόχος για εμάς και, αφού δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να τον πετύχουμε, αρκούμαστε στο να χαρίσουμε ένα χαμόγελο σε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκείας και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον».
Θεός αγάπης
«Ο δικός μου θεός, που εγώ πιστεύω, είναι θεός αγάπης, ειρήνης και συγχώρεσης. Δεν είναι ούτε ζηλόφθονος ούτε εκδικητικός, δεν έχει τα ανθρώπινα πάθη και δεν κρίνει από τη σιγουριά του καναπέ. Ο ΘΕΟΣ μου είναι Αγάπη και η Αγάπη τα πάντα σκεπάζει, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει. Οι ακραίοι, οι φανατικοί κάθε θρησκείας είναι άνθρωποι που ουσιαστικά δεν πιστεύουν στον θεό, καλύπτονται πίσω από την κάθε θρησκεία για να κάνουν τα εγκλήματά τους και να κερδίσουν δύναμη και πλούτο, καλυπτόμενοι και εκμεταλλευόμενοι από την αμάθεια και το θρησκευτικό συναίσθημα του ανθρώπου. Το ίδιο συμβαίνει με τον κάθε φανατικό ρατσιστή, τον άνθρωπο που πιστεύει σε κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις, τον άνθρωπο που έχει μίσος και κακία στη καρδιά και που δεν έχει καμιά σχέση με τον θεό, γιατί δεν έχει μάθει να... ΑΓΑΠΑ»!
Η ζωή μας είναι πολύ μικρή. Ας την καταναλώσουμε κάνοντας το καλό».
Πως βλέπετε να πηγαίνουν τα πράγματα;
Κλείνοντας αυτό το αφιέρωμα θα κρατήσουμε ως μία υποθήκη για το μέλλον τα λόγια του παπα-Στρατή προς μία δημοσιογράφο:
«Δεν είναι οικονομική (η κρίση). Είναι πρώτα ηθική. Αυτοί που την έφεραν, αυτοί που την δημιούργησαν, αυτοί που πέταξαν το καράβι στην στεριά, δεν πρέπει να μιλούν. Είναι οι καπετάνιοι που έριξαν το καράβι. Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουν όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα, οι λεηλατητές της γης, ότι θα πρέπει να σταματήσουν. Ομως, για να γίνει αυτό θα πρέπει να σηκωθούμε από τους καναπέδες. Εμείς απ’ τα χαμηλά θα πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας να την ακούσουν αυτοί που ‘ναι ψηλά. Και μία ζωή να σωθεί, είναι κέρδος».
Ήταν το παράδειγμα του παπα-Στρατή ξεχωριστό;
Θα θυμηθούμε εδώ τα λόγια του πατέρα Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου όταν ο Πατριάρχης τον επισκέφτηκε στο σπίτι του για να το ευχαριστήσει για την προσφορά του. Ο ακούραστος ιεραπόστολος και πρεσβύτερος, καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι, μετά το εγκεφαλικό που είχε πάθει απάντησε ταπεινά:
«Δεν έκανα τίποτε άλλο από αυτό που η Εκκλησία μας προβλέπει για το ρόλο του πρεσβύτερου».
με πληροφορίες | antifono.gr
Comentarios